ผักพื้นบ้าน
คือ พรรณพืชพื้นบ้านในท้องถิ่นชาวบ้านนำมาบริโภคเป็นอาหาร
คือ พรรณพืชพื้นบ้านในท้องถิ่นชาวบ้านนำมาบริโภคเป็นอาหาร
เป็นยารักษาโรค ผักพื้นบ้านนอกจากจะมีคุณค่าทางโภชนาการแล้ว
ส่วนใหญ่ยังมีสรรพคุณเป็นยาสมุนไพร เนื่องจากมีรสยาหลากหลาย
อยู่ในผักพื้นบ้าน ตามทฤษฎีการแพทย์แผนไทย
ให้ความสำคัญกับรสอาหารพื้นบ้าน ดังนี้
ให้ความสำคัญกับรสอาหารพื้นบ้าน ดังนี้
รสฝาด มีสรรพคุณทางยา คือ ช่วยสมานแผล แก้ท้องร่วง บำรุงธาตุในร่างกาย เช่น
ยอดมะม่วง ยอดมะกอก
ยอดจิก ยอดกระโดน ฯลฯ
รสหวาน มีสรรพคุณทางยา คือ ช่วยให้มีการดูดซึมได้ดีขึ้น ทำให้ชุ่มชื้น บำรุงกำลัง แก้อ่อนเพลีย เช่น
เห็ด ผักหวานป่า
น้ำเต้า บวบ ฯลฯ
รสเผ็ดร้อน มีสรรพคุณทางยา คือ แก้ท้องอืด แก้ลมจุกเสียด ขับลม บำรุงธาตุ เช่น
กระเทียม ข่า ขิง
รสเปรี้ยว มีสรรพคุณทางยา คือ ขับเสมหะ ช่วยระบาย เช่น
ยอดมะขามอ่อน มะนาว
ยอดชะมวง มะดัน ยอดผักติ้ว ฯลฯ
รสหอมเย็น มีสรรพคุณทางยา คือ บำรุงหัวใจ ทำให้สดชื่น แก้อ่อนเพลีย เช่น
เตยหอม โสน
ดอกขจร ผักบุ้งไทย ฯลฯ
รสมัน มีสรรพคุณทางยา คือ บำรุงเส้นเอ็น เป็นยาอายุวัฒนะ เช่น
สะตอ ขนุขอ่อน
ถั่วพู ฟักทอง
กระถิน ชะอม ฯลฯ
รสขม มีสรรพคุณทางยา คือ บำรุงโลหิต เจริญอาหาร ช่วยระบาย เช่น
มะระขี้นก ดอกขี้เหล็ก
ใบยอ สะเดา
ผักโขม ฯลฯ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น